مایل به اعلام نیستم

مثل همه کودکان خلبان، مهندس و دکتر. اما در واقع به هیچ شغلی به طور جدی فکر نکرده بودم. در همین حال، سال سوم راهنمایی وارد کنکور دانشسرای تربیت معلم شدم به همین دلیل، به جای دبیرستان به دانشسرا رفتم. با ورود به دانشگاه قید معلمی را زدم!

بیشتر مطالعه و سفر می کردم. ارتباط بیشتری با مردم می گرفتم.

دانشگاه علامه رشته علوم ارتباطات اجتماعی(گرایش روزنامه نگاری) با معدل 16 و 33/// در مقطع فوق لیسانس، دانشکده صدا و سیما (حالا دانشگاه شده است) در رشته علوم ارتباطات اجتماعی (گرایش پژوهش در ارتباط جمعی) با معدل 17 و 35 صدم.

چون برای من جذاب بود. همچنین رشته ای بسیاری جدید در ایران و بسیار کاربردی در جهان بود و هست. البته در کنکور انتخاب های دیگری هم قبل از این رشته داشتم. اما به محض ورود به دانشگاه علامه و آشنایی با استادان درجه یک، شیفته روزنامه نگاری شدم.

برای ورود به بازار خیر. از زمان دانشجویی کار را شروع کردم. اما برای افزایش مهارت ها و دست یابی به موفقیت های بیشتر، کلاس های دیگری را در رشته های دیگر علوم اجتماعی شخصا پیگیری کردم.

سعی می کردم برای فوق لیسانس مسیر دیگری را پیش بگیرم. اما واقعا دوره لیسانس فوق العاده مفید و کاربردی بود.

در دوران لیسانس، در بهترین دانشگاه علوم انسانی ایران با بهترین استادان روزنامه نگاری ایران کلاس گذارندم و از آنها مطالب زیاد فراگرفتم و انرژی وافری برای ادامه مسیر و دستیابی به موفقیت، به وجودم تزریق شد. رشته هم کاربردی بود و به سرعت وارد بازار کار شدم. این موارد را دوست داشته و دارم. الان که به صورت تجربی و با گذراندن برخی کلاس های کوتاه مدت با رشته اقتصاد و بازارهای مختلف آشنا شده ام، فکر می کنم که باید از مقطع فوق لیسانس وارد رشته اقتصاد می شدم. در فوق لیسانس اطلاعات زیادی به آموزه های دوره ل

وارد دانشگاه شدم. در نشریات دانشجویی کار کردم. در آزمون ورودی یک هفته نامه که توسط برخی پیشکسوتان روزنامه نگاری اداره می شد، شرکت کردم و از بین 4 نفرا همکلاسی هایم، به عنوان گزارشگر برتر انتخاب شدم و تنها فرصت شغلی موجود در آن نشریه را از آن خود کردم. بعد هم در رسانه های مختلف ادامه دادم.

به روز بودن و به روزماندن. تلاش برای کشف حقایق. سرگرم شدن با اطلاعات مهم و بعضا جذاب. فاصله گرفتن از زندگی کارمندی و بهره مندی از آزادی های شغلی روزنامه نگاری.

مطبوعات در ایران جایگاه شایسته ای ندارند. روزنامه نگاران هم. حقوق ها غالبا اندک است، کارفرماها نیز اغلب سیاسی وبیگانه با صنعت رسانه هستند. راه ورود به بازار رسانه (دولتی و غیردولتی) متاسفانه نظام خاصی ندارد. برخلاف وکلا یا پزشکان که نظام صنفی مدون و منسجمی دارند و شیوه ورود افراد به این مشاغل را معین و محدود می کنند، روزنامه نگاری از چنین سامانه های برخوردار نیست. بیکاری در میان فارغ التحصیلان دانشگاهی زیاد است و به همین دلیل، افراد متفرقه و بعضا غیر علاقه مند و آموزش ندیده به راحتی وارد مطبوع

رانت های اطلاعاتی نهادها و وزارتخانه ها که بعضا به برخی رسانه های خاص تخصیص می یابد. حتی در دولت تدبیر و امید نیز که معمار حقوق شهروندی است و بر دسترسی برابر همه شهروندان به اطلاعات (نه فقط خبرنگاران) تاکید می کند، این اتفاق می افتد.

؟ از جهتی می توان ادعا کرد که رشته من با کارم 100 درصد مرتبط است. چون ما در دوره لیسانس، نه فقط دروس روزنامه نگاری و ارتباطات که اقتصاد، حقوق، سیاست و .... را خواندیم. از جهتی دیگر، با توجه به تخصصی شدن روزافزون حوزه های خبری رسانه ها، به نظرم اطلاعات دریافت شده در دوره لیسانس اندک بوده و باید در دوره فوق لیسانس در یک رشته خاص و مورد علاقه فرد (مثلا اقتصاد، روابط بین الملل و ...) دنبال می شده است. از این جهت، به نظرم 20 تا 30 درصد برای فعالیت در «روزنامه نگاری اقتصادی» کمبود دارم. البته همان طور

باید بیشتر درباره مشاغل (به ویژه در روزگار ما که به سرعت برخی مشاغل حذف و برخی اضافه می شوند) و انسان های موفق مطالعه کنند. در عین حال، باید فلسفه و هدف غایی زندگی خود را کشف کنند و در نهایت با توجه به علایق و اهداف و برنامه های خود، وارد رشته مرتبط شوند. در این میان، پیشینه مالی خانواده و افراد مهم است. برخی رشته ها و بازارهای کار آنها اساسا درآمدزا نیستند، ورود افراد بدون پشتوانه به این رشته ها توصیه نمی شود. مگر این که فرد علاقه خیلی شدیدی برای پیمودن مسیر داشته باشد.

رسانه خودم را به زودی راه اندازی خواهم کرد.